احمد

[اَ مَ] (اِخ) ابن عبدالله بن مسلم بن قتیبه الدینوری الکاتب. مکنی به ابوجعفر. پدر او عبدالله یکی از مشاهیر اکابر علماء وقت خویش و صاحب تصانیف است، اصلاً از اهل دینور و بقولی از مردم مرو و مولد وی و پسرش احمد هر دو به بغداد بود. وی در جمادی الاَخرهء سال 321 ه . ق. بمصر درآمد و هم بدانجا در آنوقت که منصب قضا داشت بسال 322 ه . ق. بماه ربیع الاول درگذشت. او همهء تصانیف پدر خود عبدالله بن مسلم را روایت کند. و از او ابوالفتح المراغی النحوی و عبدالرحمان بن اسحاق الزجاجی و غیر آن دو روایت کنند.ابویعقوب یوسف بن یعقوب بن خرّزاد نجیرمی فارسی گوید که احمدبن عبدالله در مصر همهء کتب پدر خویش را از حفظ حدیث کرد و هیچ یک از آن کتب با وی نبود. یاقوت گوید گمان میکنم ابوالحسین المهلبی راوی این قول باشد. و ابوسعیدبن یونس گوید: احمدبن عبدالله بن مسلم بن قتیبه در 321 ه . ق. بمصر درآمد و همان سال تولیت قضاء مصر وی را دادند و در 322 در حالی که قاضی مصر بود درگذشت. رجوع به معجم الادباء یاقوت ج1 ص160 و روضات الجنات ص447 س 24 و الموشح چ مصر ص364 شود.