احمد
[اَ مَ] (اِخ) ابن عبدالرّحیم بن حسین. امام ولیّالدین ابوزرعهء عراقی شافعی. او راست: المعین علی فهم ارجوزه ابن الیاسین و شرح تقریب الاسانید والد خود. و الدلیل القویم علی صحه جمیع التقویم. و اوهام اطراف الکتب السته یوسف بن عبدالرحمان مزی را جمع کرده است. و همچنین او راست: تحفه الوارد بترجمه الوالد. و تحفه التحصیل فی ذکر ذوات المراسیل. و شرح بهجه الوردیهء ابن الوردی. و الغیث الهامع فی شرح جمع الجوامع و المبهمات. و امالی فی الحدیث والاجوبه المرضیه عن الاسئله المکیّه. و التحریر لما فی منهاج الاصول. و نیز ذیلی بر کاشف فی اسماءالرجال ذهبی نوشته و سنن ابی داود را در هفت مجلد تا اثناء سجود السهو شرح کرده و همچنین از اوست: فضل الخیل و مافیها من الخیر و النیل. و شرح الصدر بذکر لیله القدر. و حاشیه ای بر کشاف زمخشری در دو مجلّد. وفات وی را بسالهای 806 تا 820، و 826، 828 و 834 ه . ق. نوشته اند. و رجوع به ابوزرعه احمدبن عبدالرحیم... شود.