صله

[صِ لَ] (اِخ) ابن اشیم، مکنی به ابی الصهباء. وی یکی از زهاد است. صاحب صفه الصفوه در ترجمهء وی از ثابت بنانی آرد: صله بن اشیم بجبان(1) می شد و در آنجا عبادت می کرد، در آن حال جوانانی که سرگرم لهو و لعب بودند بر او می گذشتند، صله می گفت: مرا خبر دهید از گروهی که قصد سفر کردند و به روز از راه متمایل می شوند و شب را در خواب بسر میبرند چه وقت به منزل می رسند؟ وی همچنین بر آنها می گذشت و آنان را اندرز می داد. روزی بر آنها بگذشت و این مقال را بر زبان راند. جوانی از آن میان گفت: ای مردم بخدا او جز ما را قصد ندارد. ما شب را می خوابیم و روز را در لهو و لعب بسر می بریم، سپس بدنبال صله افتاد و با او بجبان می شد و در آنجا عبادت می کرد تا مرد... (صفه الصفوه چ حیدرآباد ج3 ص140). مؤلف کتاب در ذیل این داستان کرامات دیگری از وی آورده است. رجوع به همان مجلد صص139-142 شود. ابن حجر آرد: وی تابعی مشهور است. ابن شاهین و سعیدبن یعقوب وی را در شمار صحابه آورده اند، و بخاری و ابن ابی حاتم و ابن حیان او را از تابعین شمرده اند. ابوموسی گوید: وی بسال 35 ه . ق. بسن یکصدوسی سالگی در سیستان به قتل رسید. پس وی عهد جاهلیت را دریافته است. ابونعیم حدیثی از پیغمبر در فضیلت وی آورده است. (الاصابه ج3 ص260).
(1) - جبان کشَداد، گورستان و صحرا و عیدگاه در صحرا و زمین هموار بلند. (منتهی الارب).