احمد
[اَ مَ] (اِخ) ابن حسین بن احمدبن معالی بن منصوربن علی خباز اربلی موصلی ضریر مکنی به ابوالعباس نحوی و ملقب بشمس الدین. مشهور به ابن خباز. وفات او بسال 637 یا 639 ه . ق. در موصل بود. وی استادی بارع در نحو، و در لغت و عروض و فرائض علامهء زمان خویش بود و او را مصنفات سودمند است. و از جمله: کتاب النهایه در نحو. کتاب شرح الفیهء ابن معطی و آن موسوم است به الغره المخفیه فی شرح الدره الالفیه. و شرح مقدمهء جزولیهء جزولی. شرح میزان ابن انباری. و النظم الفرید فی نثرالنقید. و شرح اللمع. رجوع به ص143 ج 1 و ص622 ج 2 کشف الظنون چ1 استانبول و ص85 روضات الجنات شود.