شیرین زبانی

[زَ] (حامص مرکب)بلاغت و فصاحت و خوشی گفتار. (ناظم الاطباء). صفت شیرین زبان. خوش سخنی و شیرین بیانی. خوشی و شیرینی و لطف سخن. (از یادداشت مؤلف) :
جهان را همه فتنهء خویش کرده
به نیکوخصالی و شیرین زبانی.فرخی.
وگر کمترم من از ایشان به معنی
از ایشان فزونم به شیرین زبانی.منوچهری.
بر او خواند شعری به الفاظ تازی
به شیرین معانی و شیرین زبانی.منوچهری.
بپرسیدش اول به آواز نرم
به شیرین زبانی دلش کرد گرم.نظامی.
کجا شیرین و آن شیرین زبانی
به شیرینی چو آب زندگانی.نظامی.
نباید کز سر شیرین زبانی
خورد حلوای شیرین رایگانی.نظامی.
به شیرین زبانی و لطف و خوشی
توانی که پیلی به مویی کشی.سعدی.
همه عمر تلخی کشیده ست سعدی
که نامش برآید به شیرین زبانی.سعدی.
به شیرین زبانی توان برد گوی
که پیوسته تلخی برد تندخوی.سعدی.
تو شیرین زبانی ز سعدی بگیر
ترش گوی را گو به سختی بمیر.سعدی.
- شیرین زبانی کردن؛ گفتن سخنان خوش و دل انگیز. گفتن سخنانی که شنونده را خوش آید :
هم بود شوری درین سه بی خلاف
کاین همه شیرین زبانی می کند.سعدی.