احمد

[اَ مَ] (اِخ) ابن ابراهیم بن محمد بن عبدالله بن حسن فارسی مقری ادیب. نزیل نیشابور. مکنی به ابوحامد. او مصنفات کثیره در قراآت گرد کرد و حاکم گوید: از عباد بود و سالها در خانهء ابواسحاق مزکّی برای تأدیب اولاد وی اقامت داشت. و او را در مولد خویش بفارس از اصحاب ابوالاشعث و عمر بن شبه و اقران آن دو سماع بود. و در نیشابور به سال 346 ه . ق. درگذشت و باز حاکم گوید: ابوحامد فارسی مرا روایت کرد از ابوالحسین بن زکریا که گفت من نزد ابوبکر محمد بن داودبن علی اصفهانی فقیه بودم و او بیکی از دوستان خود این ابیات می نوشت:
جعلت فداک قد طال اشتیاقی
و لیس تزیدنی الاّ مطالا
کتبت الیک استدعی نوالاً
فلم تکتب الیَّ نعم و لالا
نصحت لکم حذاراً ان تعابوا
فعاد علیَّ نصحکمُ وبالا
سأصبر ان اطعت الصّبر حتی
یملّ الصبر او تهوی الوصالا.