احمد

[اَ مَ] (اِخ) ابن ابراهیم بن الزبیربن محمد بن ابراهیم بن الزبیر العاصمی مکنی به ابوجعفر ثقفی اندلسی. مولد او جیان(1) و منشأ وی غرناطه است او شیخِ ابوحیان توحیدی نحوی مشهور میباشد واحمد محدث نحوی اصولی، ادیب، مُقری، مفسر و مورخ است. او در مالقه و غرناطه و دیگر بلاد درس نحو و حدیث و قرآن کرد و از ابوالخطاب بن خلیل و عبدالرحمان بن العرس و ابن فرتون روایت دارد. و ابوالیمن بن عساکر و غیر او، بوی اجازهء روایت داده اند. او راست: ردع الجاهل عن اعتساف المجاهل. والاعلام بمن ختم به قطر الاندلس و ملاک التأویل و معجم الشیوخ والبرهان فی تناسب صور القرآن و تعلیقی بر الکتاب سیبویه و کتاب صله الصله در دو مجلد و آن تکمله ای است کتاب صلهء ابوالقاسم بن بشکوال را، که خود صله کتاب ابوالولیدبن الفرضی در تاریخ علماء اندلس است، و سیوطی این کتب را در دست داشته و در طبقات النحات از آنها نقل کرده است و از شعر اوست:
مالی و للتسآل لا اُمّ لی
ان سلت من یعزل او من یلی
حسبی ذنوبی اثقلت کاهلی
ما ان اری غماءها ینجلی.
ولادت ابن الزبیر در حدود سال 627 ه . ق. و وفات او بسنهء 708 ه . ق. در غرناطه بود. رجوع به غرناطی شود.
(1) - Jaen.