احمد

[اَ مَ] (اِخ) ابن ابّان بن السیّد اندلسی لغوی. یاقوت در معجم الادباء (ج1 ص364) آرد: او از ابوعلی القالی و دیگر دانشمندان بلاد خویش علم آموخت و عالم حاذق و ادیب بود و بقول ابوالقاسم خلف بن عبدالملک بن بشکوال القرطبی در تاریخ خویش، به سال 382 ه . ق. وفات یافت واحمد مشهور به صاحب الشرطه است. ابونصر حمیدی در آخر کتاب خویش در باب من یعرف باحد آبائه ابن سید گوید: او در لغت وعربیّت امام بود و به ایام مستنصر میزیست. و مصنف کتاب العالم فی اللغه است در حدود صد مجلد که بترتیب اجناس از فلک آغاز و به ذرّه ختم کرده است و نیز در عربیّت کتاب العالم و المعلم علی المسئله والجواب و کتاب شرح کتاب الاخفش و کتب دیگر دارد و ابومحمد علی بن احمد نام آن کتب آورده و او را ثنا گفته است -انتهی. و افلیلی از وی روایت کند. و نیز او راست شرحی بر الکتاب سیبویه. و رجوع شود به روضات الجنات ص65 و طبقات النحاه و یاقوت ج1 ص364.