شمیم

[شَ] (ع اِ) بوی خوش. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج). عطر. بوی خوش. بوی. بوی عطر. (یادداشت مؤلف). بوی خوش آمیخته. (ناظم الاطباء) :
بی زحمت پیرهن همه سال
از یوسف خویش با شمیمم.خاقانی.
بید را گر بپرورند چو عود
برنیاید شمیم عود از بید.ابن یمین.
شمیم گلشن کوی حسین می آید
به حیرتم ز که بوی حسین می آید!؟
- شمیم ناک کردن؛ معطر ساختن. خوشبوی کردن. (یادداشت مؤلف): فعم؛ شمیم ناک کردن مشام را. (منتهی الارب).
- گل عنبرشمیم؛ گلی که بوی عنبر دهد. (ناظم الاطباء).
- نسیم عبهرشمیم؛ نسیمی که بوی یاسمن دهد. (ناظم الاطباء).
|| باد به بوی خوش برآمیخته. (غیاث). || درخت بدان جهت که ستور می بوید آن را. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). || (ص) بلند. مرتفع. (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). بلند. (منتهی الارب) (آنندراج). || پالان بلند. (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء) (دهار).