شکرخند

[شَ کَ / شَکْ کَ خَ] (اِ مرکب)تبسم و خنده در زیر لب. (ناظم الاطباء). کنایه از تبسم باشد. (انجمن آرا). کنایه از تبسم باشد یعنی در زیر لب خنده کردن. (برهان). تبسم. (غیاث). || تبسم خوش آیند. (ناظم الاطباء). تبسم و خندهء شکرلبان، و برق و صبح از تشبیهات اوست. (آنندراج). خندهء بناز. خندهء زیبا. نوشخند. خندهء سخت از روی نشاط. خندهء نرم و شیرین. (یادداشت مؤلف) :
بسی پالوده های زعفرانی
به شکّرخندشان دادم نهانی.نظامی.
زُاستخوانم شد سمندر طوطی از رشک هما
این نیستان شعله زار از برق شکّرخند کیست؟
عبداللطیف تنها (از آنندراج).
|| (نف مرکب) آنکه بطرز شیرین و دلپسندی میخندد. آنکه تبسم شیرین دارد. (از یادداشت مؤلف). آنکه خندهء شیرین داشته باشد. (آنندراج) :
که شاه نیکوان شیرین دلبند
که خوانندش شکرخایان شکرخند.نظامی.
به داناییش هفت اختر کمربند
به مولاییش نه گردون شکرخند.نظامی.
حلاوتهای شیرین شکرخند
نی شهرود را کرده نی قند.نظامی.
از آن یاقوت و آن دُرّ شکرخند
مفرح ساخته سوداییی چند.نظامی.
به سحر آن دو بادام کمربند
به لطف آن دو عناب شکرخند.نظامی.
|| (اِ مرکب) سخن آهسته که با تبسم محبت آمیز گفته شود. || هر چیز ملاطفت آمیز و ظریف و دلربا. || (نف مرکب) جذب کننده. (ناظم الاطباء).