شکر

[شُ] (ع مص) سپاس داشتن و ثنای نیکو گفتن خدای و هر محسن را بر احسان. (منتهی الارب) (آنندراج) (از اقرب الموارد). سپاس و ثنا گفتن منعم را به نعمت او، و آن برای خدای تعالی و هر منعمی بکار رود ولی حمد مخصوص خداست. (از یادداشت مؤلف). و قیل لایکون الشکر الا عن ید. (ناظم الاطباء). سپاسداری کردن. (المصادر زوزنی) (ترجمان القرآن ص62) (تاج المصادر بیهقی). سپاس داشتن خدای را و ثنای نیکو گفتن مر او را و بجا آوردن آنچه را که واجب گردانیده از اطاعت و ترک معصیت، و شکرت الله افصح از سایر می باشد. (ناظم الاطباء). سپاس و ثنا گفتن منعم را به سبب حصول نعمت از او، و آن دلالت کند بر تعظیم منعم به سبب انعام، خواه به زبان و خواه به قلب و خواه به ارکان و جوارح یعنی دست و پا. (غیاث). || پاداش دادن خدای بنده را. (از اقرب الموارد) (آنندراج). || قبول کردن کاری. || راضی بودن از کسی، گویند: شکر الله سعیه؛ ای قبل عمله و رضی عنه. (از ناظم الاطباء) (آنندراج). || بسیار شدن شکیر درخت. (از اقرب الموارد).