شقه
[شِ قْ / شُقْ قَ] (ع اِمص) شقه. بُعد و دوری. || (اِ) ناحیه. || جهتی که مسافر قصد آنرا دارد. (منتهی الارب) (از ناظم الاطباء) (از آنندراج) (از اقرب الموارد). || مسافت بعید. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از آنندراج). || راهی که طی آن راهرو را به رنج آورد. (از اقرب الموارد). || سفر دور و دراز. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از آنندراج) (ترجمان القرآن). دوری به میان دو جای. (مهذب الاسماء). سفر بعید. گویند: شقهُ شاقهُ. (از اقرب الموارد). || سختی. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). || جامهء پیش شکافته. خلاف جبه. ج، شَقَق، شِقَق، شِقاق. (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء).