شفا

[شَ] (ع اِ) بقیهء هلاک. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). آخر عمر. (غیاث اللغات) (آنندراج). || کرانهء هر چیز. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). کران. (ترجمان القرآن جرجانی چ دبیرسیاقی ص61). کناره. کنار. لب. دم. حَرْف. (یادداشت مؤلف). کرانهء رود. (دهار). کنار و طرف هر چیز. (غیاث اللغات) (آنندراج). کناره. ج، اشفاء. (مهذب الاسماء). || گوشه. ج، اشفاء، شُفیّ، شِفیّ. (از منتهی الارب) (ناظم الاطباء).
- شفاجُرُف؛ کنارهء وادی و آبگیر و تالاب. (ناظم الاطباء). لب وادی. (یادداشت مؤلف). لب و کنارهء وادی و آبگیر، چه، شفا بمعنی کناره و طرف و جُرُف به معنی وادی و تالاب و آبگیر است. (از غیاث اللغات) (از آنندراج) :
رو کاین شفا شفاجرف است از سبق مرا
آنرا شفا مخوان که شقاییست بس عظیم.
خاقانی.
علی شفا حفره من النار؛ بر کنارهء مغاکی از آتش. (قرآن 3/103). علی شفاجُرُفٍ هار؛ بر کنار گذرگاه سیل خالی شده. (قرآن 9/109). || اندک. (ناظم الاطباء). اندکی، برای مرد هنگام مرگ، برای ماه هنگام محاق گویند: مابقی منه الا شفاً؛ و کذلک للشمس عند غروبها. (ناظم الاطباء).