شرور

[شَ] (از ع، ص) بدکار. شریر. در تداول عامهء فارسی زبانان هست ولی در لغت نیامده، و بجای آن شِرّیر استعمال شده است. (از یادداشت مؤلف و نشریهء دانشکدهء ادبیات تبریز سال اول شماره 6-7). اهل شرارت و شر و شور: این بچه شرور است؛ یعنی زیاد شیطانی و مردم آزاری می کند. هرگاه این صفت در مورد آدمهای بزرگسال استعمال شود به معنی چاقوکش و دعواکن و اهل نزاع است. عمل این گونه اشخاص را نیز در عرف عام «شرارت» می گویند. (فرهنگ لغات عامیانه). رجوع به شریر شود.