شخصی

[شَ] (ص نسبی) مخصوص کسی. (یادداشت مؤلف). منسوب به شخص. (از اقرب الموارد).
- احوال شخصی؛ در اصطلاح حقوقی اموری است که وضع شخص را در خانواده و کشور معین کند و آنها عبارتند از: 1- تابعیت 2- جنسیت 3- سن 4- نسب. از این احوال در مباحث ولادت و فوت و ازدواج و طلاق بحث میشود. (از فرهنگ حقوقی لنگرودی).
- خانهء شخصی؛ که استجاری نباشد.
-لباس شخصی؛ در تداول عامه مقابل لباس رسمی است.
- ماشین شخصی؛ که کرایه نباشد.
|| در تداول لشکری و ارتش، غیرنظامی که سرباز و از افراد وابسته به ارتش نباشد. || (اصطلاح روانشناسی) آن است که توانایی درک دلالت را داشته و بتواند میان «دال و مدلول» رابطه ای برقرار سازد. (از روانشناسی سیاسی ص 466).