شبلی
[شِ] (اِخ) دماوندی. ابوبکر دلف بن جحدر شبلی. زاهد و پرهیزگار معروف. وی در آغاز کار، والی دنباوند (دماوند) بود و سپس پرده دار موفق عباسی شد (و پدرش سرپرده داری میکرد) بعد از آن پرده داری خلیفه را رها نمود و در سلک زهاد و عباد و متصوفه درآمد و به صلاح و درستی معروف گردید. اصل وی از خراسان و منسوب به قریهء «شبله» از توابع ماوراءالنهر و مولدش در 247 ه . ق. به سامراء و وفاتش در 334 ه . ق. بود و در مقبرهء خیزران مدفون گردید. در نام و نسب وی اختلاف کرده اند و او را به نامهای: دلف بن جعفر، جحدربن دلف، دلف بن جعتره، دلف بن جعوبه و جعفربن یونس خوانده اند. همچنین در مذهب او اختلاف کرده اند. ابن خلکان، مالکی مذهبش دانسته و قاضی نورالله شوشتری به تشیع و تعصب در این مذهب تصریح کرده است. (از تذکره الاولیاء عطار ج2 ص127) (از اعلام زرکلی ج3 ص21) (ریحانه الادب ج2 ص299) (سبک شناسی ج2 ص185).