سیف
[سَ] (ع مص) شمشیر زدن (منتهی الارب) (تاج المصادر بیهقی) (المصادر زوزنی) بشمشیر کسی را زدن (آنندراج) : به آداب سیف و سنان مرتاض گشته (ترجمهء تاریخ یمینی ||) شکافته شدن (از منتهی الارب): سافت یده؛ شکافته شد دست او و ریشه گرفت گرداگرد ناخن او (ناظم الاطباء) (منتهی الارب (||) اِ) شمشیر ج، سیاف، سیوف (از منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (مهذب الاسماء) (آنندراج) : السیف و الرمح و النشاب و الوتر (تاریخ بیهقی) - سیف دالق؛ شمشیر که در نیام نایستد (مهذب الاسماء) - سیف ذرب؛ شمشیر بران (مهذب الاسماء).