سیر

[سَ] (ع اِمص) گشت تفرج گردش سفر و سیاحت (ناظم الاطباء (||) اصطلاح صوفیان) بر دو معنی اطلاق میشود: یکی سیر الی الله و دیگری سیر فی الله سیر الی الله نهایت دارد و آن این است که سالک چندان سیر کند که خدا را بشناسد و چون خود را شناخت سیر تمام شود و ابتدای سیر فی الله حاصل شود و سیر فی الله را انتها و غایت نیست و اول درجه از درجات سیر خروج از گویند و در سیر اول « باب الابواب » تنگنای جهان است و اول مقامی که در طریق سیر از آن عبور میکنند مقام توبت است که آنرا حجابها بر طرف شود و در سیر دوم حجابها بسوزد (فرهنگ مصطلحات عرفاء تألیف سجادی ص 227 ) - سیر زورق؛ سیر زورق عبارت از عبور نشأت انسانی است از منازل به امواج کثرت و رسیدن بمقام وحدت و مراد از زورق گیتی و تعین انسانی را بزورق از آن جهت تشبیه کرده اند که سیر دریای توحید حیاتی غیر از مرتبت و نشأت انسانی هیچ مرتبت دیگر را میسر نیست - سیر عروجی؛ عکس سیر نزولی است و نشآت انسانی مبدأ سیر عروجی است و نهایت این سیر وصول انسان است بنقطهء اول که احدیت است و این سیر را مفید بجانب مطلق و سیر جزوی بسوی کلی می نامند و این است سیر شعوری و انقباضی این سیر است که مستلزم معرفت کشفی و شهودی است (مصطلحات عرفاء تألیف سجادی) - سیر مطلق در مقید؛ تنزل احدیت را در مراتب کثرات امکانیه از جهت اظهار احکام و اسماء صفات سیر مطلق در مقید و سیر کلی در جزوی میگویند و این سیر ظهوری و انبساطی است (از مصطلحات عرفاء تألیف سجادی ||) حرکت و حرکت آهسته || تماشا || نمایش || منظر مطبوع و خوش آیند || اشتغال بهر چیز خوش آیند و حیرت انگیز (ناظم الاطباء).