سیام

(اِخ) نام کوهی است مابین سمرقند و تاشکند و بسمرقند نزدیک است گویند مقنع خراسانی که او را حکیم بن عطا میگفتند بزور سحر و شعبده مدت دو ماه از چاهی که در عقب کوه سیام کنده بود، ماهی برمی آورد و آن ماه از پس آن کوه طلوع میکرد و تا پنج فرسخ در پنج فرسخ نور آن ماه می تافت و بفتح اول هم آمده است (برهان) (از جهانگیری) (از فرهنگ رشیدی) (از غیاث اللغات) : نه ماه سیامی نه ماه فلک که اینت غلام است و آن پیشکاررودکی اسب تو هنگام جَستن نسبتی دارد ز باد وقت آسایش نهادن دارد از کوه سیام فرخی مرکبی کو چو بیستون نبود چون تواند کشید کوه سیامفرخی.