سواد
[سَ] (اِخ) نام دو موضع است: یکی در نزدیکی بلقاء بمناسبت سیاهی سنگهایش چنین نام را به وی داده اند و دیگری عبارت از روستاهای عراق و ضیاعهائی که در عهد عمر بن خطاب بدست مسلمانان افتاده و بمناسبت نخلستانها و کشت زارهای سبز چنین نامی به آنها داده شده است (از معجم البلدان) سواد دواند: یکی سواد کوفه و آن سکر است تار آب و حلوان است تا قادسیه و ( دوم سواد بصره و آن اهواز است و دشت میشان و فارس (تاریخ قم ص 181.