سنجر

[سَ جَ] (اِخ) ابن ملکشاه معزالدین ابوالحارث احمدبن ملکشاه سلجوقی، آخرین پادشاه از سلجوقیان بزرگ جلوس 511 ه ق فوت 552 ه ق بنابه قول مورخان در ظرف 40 سال امارت و سلطنت او در خراسان 19 فتح نصیب وی گردید بعد از شکست برادرزاده اش کار او بالا گرفت و در شمار سلاطین بزرگ سلجوقی درآمد در 544 ه ق برای سرکوبی احمدخان که از دادن خراج سرپیچی میکرد به ماوراءالنهر حمله برد سمرقند را محاصره کرد و احمدخان را اسیر گرفت، ولی بار دیگر او را بحکومت آن ناحیه منصوب کرد شش سال بعد بهرام شاه غزنوی کوس استقلال بزد سنجر او را نیز به اطاعت وادار کرد در 535 ه ق سمرقند بار دیگر سر به طغیان برداشت و سنجر پس از شش ماه محاصره آنرا بتصرف درآورد و نسبت به اهالی رحم و شفقت ورزید، ولی در جنگ سختی که بین سنجر و قراختائیان در درهء ضرغام درگرفت سنجر شکست خورد (و این نخستین شکست او بود) این شکست یکی از بزرگترین شکستهای مسلمانان در آسیای مرکزی است تلفات سلجوقیان را 100000 تن نوشته اند نتیجه این شد که قراختائیان مرو و نیشابور را چندی اشغال کردند دو سال بعد سنجر قدرتی پیدا کرده به خیوه حمله برد، ولی موفقیتی چندان نصیبش نگردید و مصالحه کرد آخرین فتح سنجر غلبه بر علاءالدین جهانسوز غوری که بخراسان حمله کرده بود و اسیر گرفتن اوست قراختائیان پس از تأسیس سلطنت به اهالی مقیم آزاری نرساندند و بر عکس ترکان غز را که چادرنشین بودند از علفچرهای خود راندند و غزان از رود سیحون گذشتند سنجر به آنان اجازه داد تا در حوالی درهء بلخ اقامت کنند و مقرر شد که این طایفه سالی 40000 گوسفند برسم خراج بدهند، ولی بر سر تعیین جنس گوسفند نزاع برخاست و حاکم بلخ هم نتوانست غایله را رفع کند سنجر پس از وقوف بر این قضیه در سال 548 ه ق با 100000 سپاهی بقصد سرکوبی غزان روانه گردید آنان اول مرعوب شدند، حاضر گردیدند که غرامت هم بدهند، ولی سنجر پیشنهادهای آنها را رد کرد غزان نیز دست از جان شسته مبادرت به جنگ کردند (جنگ قطوان) و فاتح شدند و سنجر را زنده اسیر گرفتند سنجر مدت چهار سال در حبس غزان بود، در این مدت ظاهراً احترام او را رعایت میکردند و در عین حال مراقب بودند که فرار نکند و معروف است که روزها او را بر تخت می نشانیدند و احکام و فرامین را به امضای او میرسانیدند و شبها وی را در قفس آهنین میکردند عاقبت سنجر در موقعی که غزان بشکار رفته و او را هم با خود برده بودند تدبیری اندیشیده خود را به جیحون رسانید و از آنجا بوسیلهء کشتی گریخت ( 551 ه ق) ولی چون بمرو رسید ویرانی شهر چنان او را دلشکسته کرد که دیگر از زندگی بیزار شد و سرانجام در 73 سالگی درگذشت او را در مقبرهء بزرگی که خود در موقع حیات ساخته بود دفن کردند مورخان عموماً او را پادشاهی دلاور و دادگستر و مقتدر و مهربان و جوانمرد معرفی کرده اند (فرهنگ فارسی معین) : شاه سنجر شدی بهر هفته بسلام دو کفشگر یکبارخاقانی آهسته تر نه ملک خراسان گرفته ای و آسوده تر نه رایت سنجر شکسته ای خاقانی وآنکه چو سیماب غم زر نخورد نقره شد و آهن سنجر نخوردنظامی.