سلب

[سَ لَ] (ع اِ) مطلق جامه (آنندراج) پوشش (تفلیسی) : نگارینا شنیدستم که گاه محنت و راحت سه پیراهن سلب بوده ست یوسف را بعمر اندر رودکی ما برفتیم و شده نوژان کخلان؟ پس ما بشبی گفتی تو کش سلب از انقاش است منجیک ثوب عنابی گشته سلب قوس قزح سندس رومی گشته سلب یاسمنا منوچهری معجون مفرح بود این تنگدلان را مر بی سلبان را بزمستان سلب این است منوچهری سلب هر چه شان بد کبود و سیاه فکندند یکسر ز شادی شاهاسدی چون طمع داری سلب بیهوده زآن خونخواره دزد کو همی کوشد همیشه کز تو برباید سلب ناصرخسرو به نوبهار تو بخشی سلب به هر دشتی بمهرگان بتو بخشد لباس هر شجری ناصرخسرو عجمی وار نشینم چو ببینم کز دور میخرامد عربی وار بپوشیده سلبسنایی ماورد و ریحان کن طلب لوزی و کتان کن سلب وز می گلستان کن دو لب آنجا که این چار آمده خاقانی کعبه در شامی سلب چون قطره در تنگی صدف یا صدف در بحر ظلمانی گروگان آمده خاقانی دف کز تن آهوان سلب داشت آواز گوزن سان برآوردخاقانی نرفت از حرمتش بر تخت ماهی نپوشند از سلب ها جز سیاهینظامی - مرغ زرین سلب؛ زرد پر و بال : به هوای کرم او بزمین از پرواز مرغ زرین سلب آید چو نهد سائل دام سوزنی || آنچه کشته در جنگ همراه دارد از قبیل لباس و سلاح و ستور (از اقرب الموارد) نوعی جامهء درشت مانند جوشن و خفتان که در روز جنگ پوشند (فرهنگ فارسی معین) (ناظم الاطباء) (آنندراج) : جایی که برکشند مصاف از پس مصاف و آهن سلب شوند یلان از پس یلانفرخی یکی دوزخی وار تن سوخته سلیح و سلب ز آتش افروختهاسدی سلیح و سلب داد خواهنده را قوی کرد پشت پناهنده رانظامی || غارت و تاراج و یغما (ناظم الاطباء ||) جامه ای که در ماتم و عزا پوشند (فرهنگ فارسی معین) جامهء ماتم (آنندراج) -سلب فرشته داشتن؛ کنایه از لباس سبز پوشیدن (آنندراج) سبز پوشیدن (رشیدی) کنایه از رنگ سبز پوشیدن (برهان ||) هرچیز که از دشمن بگیرند مانند اسلحه و لباس و ذخیره و آذوقه (ناظم الاطباء ||) درختی است دراز || نام گیاهی است (منتهی الارب) (ناظم الاطباء ||) پوست (منتهی الارب ||) پایچه و شکم از ذبیحه || پوست نی و پوست درخت مقل و پوست درختی به یمن که از آن رسن سازند (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج) (||ص) ربوده (منتهی الارب) (ناظم الاطباء).