سگ دل

[سَ دِ] (ص مرکب) کنایه از سخت دل (آنندراج) (رشیدی) : خصم سگدل ز حسد نالد چون جبهت ماه نور بی صرفه دهد وه وه عوا شنوندخاقانی همه کس عاشق دنیا و ما فارغ ز غم زیرا غم معشوق سگدل هست بر عشاق سگجانش خاقانی فرمود به سگدلان درگاه تا پیش سگان برندش از راهنظامی || کنایه از بدمرد (آنندراج) : گر آزرم خواهم از این سگدلان نخوانند عاقل مرا عاقلاننظامی شوم پیش سگ اندازم دلی را که خواهد سگدل بیحاصلی رانظامی || بددل (آنندراج) (رشیدی ||) آزار کننده (برهان) (ناظم الاطباء) : زعم منست کاسمان سجدهء سگدلان کند زآن چو دم سگان بود پشت دوتای آسمان خاقانی گر کس بود سگجان منم این چرخ سگدل دشمنم تا کی زید زرین تنم گر آهنین جان نیستم خاقانی || متظاهر، دارای ظاهر آراسته : صوفیان طبل خوار لقمه جو سگدلان و همچو گربه روی شومولوی.