سفتن

وجه اشتقاق کلمه را (از اوستا) « سمب » 2) (سوراخ کردن) قیاس کنید، فارسی )« سونتین » 1)کردی )« سوفتن » [سُ تَ] (مص) پهلوی که هرن در اشتقاق اللغه نقل کرده هوبشمان مردود میداند (از حاشیهء برهان قاطع چ معین) سوراخ کردن و سوراخ شدن (برهان) سوراخ کردن (از آنندراج) سوراخ کردن مهره و مروارید و جز آن : بسفتند خرطوم پیلان به تیر ز خون شد در و دشت چون آبگیر فردوسی بپیوست گویا پراکنده را بسفت این چنین درآگنده رافردوسی باده ای دید بدان جام درافتاده که بن جام همی سفت چو سنباده منوچهری چه میخواهند از این بیهوده گفتن چه میجویند از این خرمهره سفتن ناصرخسرو یک چوبه تیر در کمان نهاد و بینداخت آن چهار سپر را بسفت و گذاره کرد (اسکندرنامه نسخه سعید نفیسی) خدای تعالی مرغی را بفرستاد تا آن کوه را بسفت و در گردن عوج افتاد (مجمل التواریخ) کی توان گفت سر عشق بعقل کی توان سفت سنگ خاره بخارسنایی دوش ملایک بجست حاشیهء حکم او گوش خلایق بسفت حلقهء فرمان او خاقانی هر نسفته دری دری می سفت هر ترانه ترانه ای میگفتنظامی از این در گونه گونه در همی سفت سخن چندانکه میدانست میگفتنظامی مراد خسرو از شیرین کناری بود و آغوشی محبت کار فرهاد است و کوه بیستون سفتن سعدی و به عمر تلف کرده تأسف میخوردم و سنگ سراچهء دل را به الماس آب دیده می سفتم (گلستان سعدی) کسی کو میتواند لعل و در سفت چرا ریزد برون خرمهره درگفت امیرخسرو دهلوی|| عبور کردن گذشتن : بزد بر کمرگاه مرد سوار نسفت آهن از آهن آبدارفردوسی || تراویدن و تراوش (برهان) تراویدن Suftan (2) - Sontin - ( (رشیدی) ( 1.