سفال

1) (حاشیهء برهان قاطع چ معین) معروف است که ریزهء کوزه سبوی شکسته باشد (برهان) آوند )« سوفال » [سُ / سِ] (اِ) گیلکی گلی و خزف (غیاث) اسم فارسی خزف است (تحفهء حکیم مؤمن) گل پخته (الفاظ الادویه) : و بام خانه هاشان [ خانه های طبرستان ] همه سفال سرخ است (حدود العالم) آن بانگ چزد بشنو در باغ نیمروز همچون سفال نو که بآبش فرو برندکسایی ضلالت عزت ایمان نیابد چو زری کی بود هرگز سفالیناصرخسرو بخل همیشه چنان ترابد از آن روی کآب چنان از سفال نو نترابدناصرخسرو همه بر زمین بصحرا شده و با سنگ و سفال برابر شده (قصص الانبیاء) نادیده کمالت که گمان برد که هرگز خوشتر ز شکر کوزه بود بسته سفالی سیدحسن غزنوی (دیوان ص 188 ) در سفال غم نگر زر آب می آش اندر ضیمران آمیختهخاقانی ریحان بسفال اندر بسیار تو دانی آن جام سفالی کو وآن راوق ریحانی خاقانی سفال را به تپانچه زدن به بانگ آرند ببانگ گردد پیدا شکستگی ز درست رشیدی سمرقندی زنان مانند ریحان سفالند درون سو خبث و بیرون سو جمالندنظامی من گر گهرم و گر سفالم پیرایه توست روی مالم نظامی (لیلی و مجنون ص 5) چنان بلطف همی پرورد که مروارید دگر بقهر چنان خرد میکند که سفالسعدی سفال از طاس زر کم نیست در کار ولی گاه گرو گردد پدیدار امیرخسرو دهلوی || پوست گردکان و پسته و بادام و فندق و پوست انار خشک شده و امثال آن را نیز گویند (برهان)( 2) (الفاظ الادویه) پوست پسته و بادام (رشیدی) : آنجا که پتک باید خایسک بیهده است گوز است خواجهء سنگین مغز آهنین سفال منجیک تو شادمانه و بدخواه تو ز انده و رنج دریده پوست به تن بر، چو مغز پسته، سفال منجیک تو سغز مغز و میوهء خوشبو همی خوری ویشان سفال بی مزه و برگ میچرند ناصرخسرو بگیرند پوست گوزتر که بر ظاهر سفال او باشد (ذخیرهء خوارزمشاهی) بروز جنگ بیک میل چشم به کسر اول نیز آمده است (برهان) - (Sufal (2 - ( دشمن تو ز عکس خنجر تو بترکد چو پسته، سفال ازرقی ( 1.