سرگشته

[سَ گَ تَ / تِ] (ن مف مرکب)شوریده مغز (آنندراج) شوریده (شرفنامه) سراسیمه (اوبهی) کاتوره (صحاح الفرس) : ایا گمشده و خیره و سرگشته کسایی گواژه زده بر تو امل ریمن و محتال کسایی هیچ دیوانه و سرگشته و مست این نکند لاجرم خسته دلم زین قبل و خسته جگر فرخی همچو مرغ نیم بسمل مانده ام بیخود و سرگشتهء تیمار اوعطار چونکه گردی گرد سرگشته شوی خانه را گردنده بینی و آن توییمولوی || وامانده درمانده بیچاره : نهنگان که کردند آهنگ اوی ببودند سرگشته در جنگ اویفردوسی تو کامران باش و دشمن تو سرگشته و مستمند و بدکام فرخی (دیوان چ عبدالرسولی ص 225 ) من سرگشته را ز کار جهان تو توانی رهاند بازرهاننظامی ندیدم ز غماز سرگشته تر نگون طالع و بخت برگشته ترسعدی || حیران سرگردان : لاله از خون دیده آغشته متحیر بماند و سرگشتهعنصری یکی گمره بخت برگشته ام ز گم گشتن راه سرگشته اماسدی سرگشته دلی دارم در پای جهان مفگن نارنج به سنگستان مسپار نگه دارش خاقانی نگه کرد موری در آن غله دید که سرگشته هر گوشه ای میدویدسعدی روی هفتادودو ملت جز بدان درگاه نیست عالمی سرگشته اند اما کسی گمراه نیست سعدی ||آزرده : بازپرسید ز گیسوی شکن در شکنش کاین دل غم زده سرگشته گرفتار کجاست حافظ مردم دیدهء ما جز به رخت ناظر نیست دل سرگشتهء ما غیر ترا ذاکر نیستحافظ || غلطان گردان : سرگشته چو گوی شد دل من تا زلف تو گشت همچو چوگانوطواط چون تاب جمال تو نیاوردم سرگشته چو چرخ آسیا گشتمعطار چو در میدان عشق افتادی ای دل بباید بودنت سرگشته چون گویسعدی دل چو پرگار بهر سو دورانی میکرد و اندر آن دایره سرگشتهء پابرجا بودحافظ || دیوانه : اگر سرگشته ابر آمد چرا پس نهد زنجیر هر دم بر شمر باد سیدحسن غزنوی (دیوان ص 30 ||) پرسان جویان : آنکه ما سرگشتهء اوئیم در دل بوده است دوری ما لاجرم از قرب منزل بوده است صائب.