سرفراز

[سَ فَ] (نف مرکب) کنایه از بلندی جاه و عزت و اعتبار و دولت (برهان) (ناظم الاطباء) باآبرو باعزت سربلند بلندمرتبه مهتر و بزرگ : چهل سال با شادکامی و ناز به داد و دهش بود آن سرفرازفردوسی بدو گفت گیو ای شه سرفراز جهان را به مهر تو آمد نیازفردوسی بدو گفت کز مردم سرفراز نزیبد که با زن نشیند برازفردوسی به آواز گفتند کای سرفراز غم و شادمانی نماند درازفردوسی چنین گفت خسرو به آواز سخت که ای سرفرازان بیداربختفردوسی خود و بهمن و آذر سرفراز برفتند پویان براه درازفردوسی چو آمد ز مکران بنزدیک چین خود و سرفرازان ایران زمینفردوسی بیفکند رستم کمند دراز بخم اندرآمد سر سرفراز فردوسی نشسته پیشش اندر سرفرازان به بخت شاه یکسر شاد و نازان (ویس و رامین) کسی را مگردان چنان سرفراز که نتوانی آورد از آن پایه باز اسدی (گرشاسب نامه ص 264 ) تویی در تن سرفرازان روان تویی در سر کامگاری بصرمسعودسعد با قدر تو نه چرخ برین است سرفراز با حلم تو نه جرم زمین است بردبار سوزنی ایا سرفرازی که از خلق نیکو بر احرار شاید که تو سر فرازیسوزنی آنکه در بستان و باغ زادگی و آزادگی است سوسن آزاده و آزاد سرو سرفرازسوزنی بنام و بوحدت چنین سرفرازم که این هر دو معنی از او کم ندارمخاقانی روز چو شمعی بروز زود رود سرفراز شب چو چراغی بروز کاسته و نیم تاب خاقانی سر سرفرازان و گردنکشان ملک عز دین قاهر شه نشاننظامی بپرسید چون حلقه گشت انجمن از آن سرفرازان لشکرشکننظامی فلاطون چو دانست کآن سرفراز به تعلیم او گشت صاحب نیازنظامی به اخلاق با هرکه بینی بساز اگر زیردست است اگر سرفرازسعدی زبان کرد شخصی به غیبت دراز بدو گفت داننده ای سرفرازسعدی || مایهء افتخار و عزت و احترام : گرچه تبار تو خسروان جهانند تو بهمه روی سرفراز تباریفرخی وزیرزادهء سلطان و برکشیدهء او بزرگ همت ابوالفتح سرفراز تبارفرخی دستورزادهء ملک شرق بوالحسن حجاج سرفراز همه دوده و تبارفرخی میر ابواحمد محمد شهریار دادگر سرفراز گوهر و فخر بزرگان تبارفرخی || سربلند و گردنکش || متکبر و مغرور (ناظم الاطباء) (برهان) (انجمن آرا (||) اِ مرکب) نام روز سیوم از هر ماه جلالی (ناظم الاطباء) نام روز سوم است از ماههای ملکی (انجمن آرا) (برهان).