سرایش
[سَ یِ] (اِمص) اسم مصدر از سراییدن (حاشیهء برهان قاطع چ معین) زبان قال که سخن گفتن و نغمه پردازی آدمیان و سرود مرغان باشد (برهان) نغمه پردازی و گویندگی (رشیدی) (آنندراج) : سراینده مرغی از این بوستان سرایش چنین کرد با دوستان امیرخسرو (از جهانگیری) - ناسرایش؛ لال (|| اِ) نام آهنگی است رجوع به آهنگ شود.