سد
[سُدد] (ع اِ) ابر سیاه (منتهی الارب) (آنندراج) ج، سدود آن ابر که آفاق بپوشاند (مهذب الاسماء ||) وادی سنگناک که آب در وی ایستد (آنندراج) (منتهی الارب) ج، سِدَده || سایه || آب باران است در کوهچه برای غطفان || رودبار || ملخ بسیار که هوا را بسته باشد (منتهی الارب) (آنندراج).