سخن آرا
[سُ خَ] (نف مرکب)سخن آرای شاعر گوینده و بر منشی و خطیب نیز اطلاق کنند (آنندراج) : بمدح مجلس میمون تو مزین باد جریدهء سخن آرای پیر سوزنگرسوزنی بصدر خود سخن آرای را مقدم دار شنو ز لفظ حکیمان تحیت و تسلیمسوزنی مر سخن آرای را به ز ثنای تو نیست آنچه درآید بگوش وآنچه برآید ز کام سوزنی.