ستمگر

[سِ تَ گَ] (ص مرکب) ظالم جابر (ترجمان القرآن) باغی (ربنجنی) : نگه کرد گرسیوز اندر گروی گروی ستمگر بپیچید رویفردوسی که یزدان ببخشد گناهش مگر ستمگر نخواند ورا دادگرفردوسی دگر باره با من بجنگ اندر آمد که بس خوار داری مرا ای ستمگرفرخی نباشد هیچ بیگانه ستمگر نباشد هیچ آزاده ستمبر(ویس و رامین) وین ستمگر جهان بشیر بشست بر بناگوشهات پرّ غراب ناصرخسرو (دیوان چ کتابخانهء طهران ص 203 ) بخواب اندر است ای برادر ستمگر چه غره شدستی بدان چشم بارش ناصرخسرو دوش از تو دلی بدرد و غم داشته ام وز هجر ستمگرت ستم داشته امسوزنی از دست روزگار ستمگر بعهد او زی اهل شهر نخشب خط امان رسیدسوزنی چو خسرو زآن جهانجوی ستمگر برآرد دست باز آید برین درنظامی این دلو کرد و آن ستم آورد عاقبت هم حال دادگر ز ستمگر نکوتر است خاقانی من همه قصد وصالش میکنم وآن ستمگر عزم هجران میکند سعدی (غزلیات) پنداشت ستمگر که ستم بر ما کرد بر گردن او بماند و از ما بگذشت سعدی (گلستان) سنگین نمیشد اینهمه خواب ستمگران میشد گر از شکستن دلها صدا بلندصائب.