سپیده دم

[سَ / سِ دَ / دِ دَ] (اِ مرکب)سحرگاه و دم صبح صادق (برهان) گاه طلوع صبح صادق و دمیدن سپیده (آنندراج) صبح صادق (غیاث) سحر (شرفنامه) فلق مُغْرَب (منتهی الارب) : دلخسته و مجروحم و پی خسته و گمراه گریان بسپیده دم و نالان بسحرگاه خسروانی چنین گفت بهمن که این رستم است و یا آفتاب سپیده دم استفردوسی زین سپس وقت سپیده دم هر روز بمن بوی مشک آرد از آن سنبل و نورسته نسیم فرخی قمر بسان چشم دردگین شود سپیده دم شود چو توتیای اومنوچهری چون سپیده دم بحکمت درکشید از نیام نیلگون زرین حسامناصرخسرو بهر سپیده دمی و بهر شبانگاهی ز نزد من بزمین بر پراکنند قضا مسعودسعد قاف تا قاف جهان بینی شب وحشت چنانک تا دم صورش سپیده دم نخواهی یافتن خاقانی سپیده دم ز دست زنگی شب رهایی یافت چون بیمار از تبنظامی سپیده دم چو دم برزد سپیدی سیاهی خواند حرف ناامیدینظامی خوشا سپیده دمی باشد آنکه بینم باز رسیده بر سر اللهاکبر شیراز سعدی ز آستان تو آموخت در طریقت مهر سپیده دم که صبا چاک زد شعار سیاه 1) - ن ل: نبید یک منی ما را تمام است ) ؟( حافظ سپیده دم که وقت کار عام است نبید مشکبو رسم کرام است( 1.