سپردن

[سِ / سَ پَ / پُ دَ] (مص) طی کردن و راه رفتن (برهان) (آنندراج) طی کردن مسافت رفتن راه : بکامی سپرد از ختا( 1) تا ختن بیک تک دوید از بخارا به وخش شاکر بخاری اگر کوه آتش بود بسپرم از این ننگ خواریست گر نگذرم فردوسی (شاهنامه چ بروخیم ج 3 ص 550 ) پی رخش رستم زمین بسپرد ز توران کسی را بکس نشمرد فردوسی (شاهنامه چ بروخیم ج 3 ص 653 ) کسی که راه خلافش سپرد تا نبرید مخالفت کند او را حواس و هفت اندام فرخی چو راهی بباید سپردن بگام بود راندن تعبیه بی نظامعنصری ملوک روزگار که با یکدیگر دوستی بسر برند و راه مصلحت سپرند وفاق و ملاحظات را پیوسته گردانند (تاریخ بیهقی) همی تا توان راه نیکی سپر که نیکی بود مر بدی را سپراسدی لاجرم نسپرند راه خطا لاجرم دل بدیو نسپارندناصرخسرو کاری که نه کار توست مسپار( 2) راهی که نه راه توست مسپرناصرخسرو چرا نسپری راه علم حقیقت به بیهوده ها جان و دل چون سپاری؟ ناصرخسرو بر سلیمان علیه السلام اسب عرض کردند، وی گفت شکر خدای تعالی را که دو باد را فرمان بردار من کرد ( تا بیکی زمین می سپرم و به یکی هوا (نوروزنامه) و با رعایا طریق خوب سپردی [ هرمزبن نرسی ] (فارسنامهء ابن البلخی ص 66 و چندانکه به ابتدای عهد طریق عدل میسپرد بعاقبت سیرت بگردانید (فارسنامهء ابن البلخی ص 170 ) چون این پسر بپادشاهی بنشست و رعیت شاد شدند و سیرتی نیکو سپرد (فارسنامهء ابن البلخی ص 73 ) زمانکی پسرا گر ره وفا سپری ز من نخواهی تیر جفات را سپریسوزنی خود کوی سودا نسپرم خود روی زیبا ننگرم بر دام خوبان مگذرم چون مرغ ایشان نیستم خاقانی روندگان طریقت ره بلا سپرند رفیق عشق چه غم دارد از نشیب و فراز حافظ || پیچیدن و لفافه کردن و با هم پیچیدن (ناظم الاطباء||) طی کردن زمان گذراندن : تا گرفتم صنما وصل تو فرخنده بفال جز بشادی نسپردم شب و روز و مه و سال فرخی حشمت مبین و 1) - ن ل: خطا ( 2) - ن ل: مسکال ) ( سلطنت گل که بسپرد( 3) فراش باد هر ورقش را بزیر پی حافظ (دیوان چ قزوینی ص 295 3) - ن ل: گسترد ).