سبع
[سَ بُ / سَ بَ / سَ] (ع اِ) دده (منتهی الارب) (دهار) ج، اَسْبُع، سباع (منتهی الارب) حیوان درنده مطلقاً ج، اسبع، سباع یقال اقرب الموارد) دد دده (زمخشری) : همانا سبعی است که بدندان نگیرد جز آنکه مفترس سازد ) « هو من سباع البهائم و الطیر » (ترجمهء تاریخ یمینی) در کوه و دشت هر سبعی صوفئی بدی گر هیچ سودمند بدی صوف بی صفاسعدی.