زنگ

[زَ] (اِخ) ولایت زنگیان (لغت فرس اسدی چ اقبال ص 267 ) ولایت زنگبار (برهان) (فرهنگ رشیدی) (آنندراج) (انجمن آرا) حبشه و زنگبار و تونس و دیگر ولایات آفریقا (ناظم الاطباء) زنگبار زنج ولایت زنگیان در تداول شعرا مقابل روم مملکت زنگبار مردم زنگبار (یادداشت بخط مرحوم دهخدا) قوم زنگ که معروفند (فرهنگ رشیدی) : مادرش گشته سمر همچو صبوزه به جهان از طراز اندر تا شام و ختن تا در زنگ قریع تا به روم اندرون نیاید چین تا به چین اندرون نیاید زنگفرخی سموم خشمش اگر برفتد به کشور روم نسیم لطفش اگر بگذرد به کشور زنگ فرخی گاه سوی روم شو، گاهی بسوی زنگ شو روی معشوق تو روم است و سیه زلفش چو زنگ منوچهری همه شاهان را خاک کف پای تو کند از بلاد حبش و بادیه و زنگ و هراه منوچهری و زنگ و سیاه پوستان از فرزندان حامند (مجمل التواریخ) نام تو در ازل نشانه نهاد خوشدلی در مزاج مردم زنگسنائی ای کلک مشکبار تو از سیر و از صریر بر روی روم سلسله پیوند زلف زنگ آیین کلک تو شدن از زنگ سوی روم تا بسترد ز آینهء علم و عقل زنگ سوزنی (از یادداشت بخط مرحوم دهخدا) تاج زرین به سر دختر شاهنشه زنگ باز پوشیده به گیسوش سراپا بینندخاقانی یا تاج زر از سر شه زنگ تیغ قزل ارسلان برانداختخاقانی چو شاهنشاه صبح آمد بر اورنگ سپاه روم زد بر لشکر زنگنظامی دگر باره پرسید کز چین و زنگ ورقهای صورت چرا شد دو رنگنظامی کمین بر گذرگاه زنگ آورند تنی چند زنگی به چنگ آورندنظامی صلیب زنگ را بر تارک روم بدندان ظفر خاییده چون مومنظامی.