زلل

[زَ لَ] (ع اِمص، اِ) لغزش اسم است زلیل را زلیلی مثلهُ (منتهی الارب) (آنندراج) (از ناظم الاطباء) (از غیاث) : چون آدمی شدی چو فرشته نیامدی تن پاک گشته از علل و نامه از زلل سوزنی در زیر بار جرم و زلل مانده چون خران از هر سوئی شهیق برآورده و زفیرسوزنی حواشی ممالک از سوابق خلل و طوارق زیغ و زلل پاک کرد (ترجمهء تاریخ یمینی چ 1 تهران ص 365 ) پدرش جواب چو آب میداد که خیر و شر زمان را اندازهء معین است و نظام و قوام کارها و خلل و زلل امور را مقدری مبین (جهانگشای جوینی) اگر یاری اندک زلل داندم به نابخردی شهره گرداندمسعدی (بوستان) نه تو باز آمدی که باز آرد حسن توفیقت از خطا و زللسعدی واثق دارد که بر آنچه محمل خطا و خلل و موقع سهو و زلل باشد (رشیدی ||) گناه فقلت استغفر الرحمن من زللی || جای لغزان (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) مذکر و مؤنث در آن مساوی است (از اقرب الموارد) جای لغزش (غیاث) و کذلک مقامه زلل و زحلوقه زلل (ناظم الاطباء ||) نقصان و کجی در ترازو (غیاث) کمی یقال: فی میزانه زلل؛ ای نقصان (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد (||) اصطلاح فن عروض) اجتماع هتم و خرم است و چون از مفاع اهتم میم بخرم بیفتد فاع بماند و رکنی که در او زلل واقع است آن را ازلّ گویند و زلل در لغت بی گوشتی ( ران و نصف پایان زنان است، کذا فی عروض سیفی (کشاف اصطلاحات الفنون ج 1 ص 617.