زبیر

[زُ بَ] (اِخ) ابن عبدالواحدبن محمد بن زکریابن صالح بن ابراهیم اسدآبادی همدانی، متوفی 347 ه ق مکنی به ابوعبدالله محدث و حافظ، به شرق و غرب سفر کرد و از مشایخ بسیاری حدیث شنیده، از جملهء آنان اند ابن خزیمه و ابویعلی موصلی او راست: شیوخ و ابواب و از شافعی این چند بیت نقل کرده است: امت مطامعی فأرحت نفسی فان النفس ماطمعت تهون و احییت القنوع و کان میتاً ففی احیائه عرضی مصون اذا طمع یحل بقلب عبد علته مهانه و علاه هون وی در اسدآباد همدان وفات یافت (از تهذیب 142 ، منتظم ابن جوزی ج ، تاریخ ابن عساکر) و رجوع به معجم المؤلفین تألیف عمر رضا کحاله و سیر النبلاء ذهبی ج 10 ص 141 (« دینور » و « ذبیل » ،« اسدآباد » 6 ص 387 ، البدایه و النهایه ابن کثیر ج 11 ص 233 ، تذکره الحفاظ ذهبی( 1)، معجم البلدان (ذیل شود ( 1) - مراجعی که ذکر شد منقول است از معجم المؤلفین و ج 10 سیر اعلام النبلاء خطی که از مجلدات این کتاب تنها ج 1 و 2 بتحقیق صلاح الدین منجد در مصر چاپ شده است.