زاولی

[وُ] (ص نسبی، اِ) منسوب به شهر زاول، زابلستانی || مقامی است در موسیقی و رجوع به آهنگ، در لغت نامه شود || یکی از جملهء هفت زبان پارسی که اکنون متروک است (برهان قاطع) (ناظم الاطباء): فرهنگ نویسان، زبانهای ایرانی، پهلوی، دری، پارسی و سغدی را با لهجه هائی که آنها را متروک خوانده اند: هروی، سکزی، زاولی و تعداد آنها را (پس از حذف بجای زبان سریانی که غیر ایرانی بود) به 7 رسانیده در یک ردیف نام برده اند (از مقدمهء برهان قاطع چ دکتر معین ص 30 ) و در حاشیهء ج 2 ص 1001 از کتاب مذکور ذیل زاول آمد: مارکوارت گوید (شهرستانهای ایرانشهر ص 890 ): در زاولستان لهجه های ایرانی مخصوصی تکلم میشد که آن را زاولی گویند و ما آثاری از آن در دست نداریم.