ریشخند

[خَ] (اِمص مرکب) سخره (شرفنامهء منیری) کنایه از سخریه و استهزاء (آنندراج) (از ناظم الاطباء) استهزاء و تمسخر (غیاث اللغات) فسوس افسوس خندهء به استهزاء (یادداشت مؤلف) : چرخ داند که ریشخند است این نه چون آن ریش گاو کون خر استانوری نندیشد از فلک نخرد سنبلش بجو بر کهکشان و خوشه بود ریشخند او خاقانی اگرچه طایفه ای پیش من در این دعوی به ریشخند برون می برند آری را ظهیر فاریابی (از شرفنامه) گفته سخا را قدری ریشخند خوانده سخن را طرفی لورکندنظامی بباید ساخت با هر ناپسندی که ارزد ریش گاوی ریشخندینظامی پرس پرسان کاین به چند و آن به چند از پی تعبیر وقت و ریشخندمولوی تا که بربندند و بیرونش کنند غافل آن کفتار از این ریشخندمولوی نکتهء نادان برای ریشخند او نکوست مهرهء خر در خور تزیین افسار خر است امیرعلیشیر نوایی - ریشخند زدن؛ ریشخند کردن : نباشد پادشاهی را گزندی زدن بر مستمندی ریشخندینظامی - ریشخند شدن؛ مورد استهزاء قرار گرفتن : شود میوه سنج طرب ریشخند اگر سنجدش را بسنجد به قند ملاطغرا (از آنندراج) - امثال: ریشخند چاپلوسان فیل را خر می کند (امثال و حکم دهخدا ||) فریب گول کردن کسی را فریب به زبان (یادداشت مؤلف ||) توقع و تمنا و امید (ناظم الاطباء) (از آنندراج ||) تملق و خوش آمد || تکریم و تواضع ازروی استهزاء (|| اِ مرکب) حمار و خر و الاغ (ناظم الاطباء (||) ص مرکب) مضحکه و شایان استهزا و خنده || متملق و چاپلوس (ناظم الاطباء).