ریب
[یَ] (ع اِ) جِ ریبَه (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء ||) مأخوذ از تازی به صورت مفرد : ای فلک قدر یقین دان که بر مدحت تو نیست در شاعری من نه ریا و نه ریب سنایی - بی ریب؛ بدون شک : دجال چیست عالم و شب چشم کور اوست وین روز چشم روشن اویست بی ریب ناصرخسرو رجوع به ریبه و رَیب شود.