ریاحین

درست نیست (از غیاث اللغات) جِ ریحان، « راء » [رَ] (ع اِ)( 1) جِ ریحان (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء) (دهار) جِ ریحان به کسر نه به کسر چنانکه مشهور شده گلهای خوشبو و اطلاق آن بر مطلق گلها مجاز است (از آنندراج) اسپرغمها اسپرمها (یادداشت مؤلف) همهء گلها را گویند (شرفنامهء منیری) : بهار و نصرت و مجدی و اخلاقت ریاحینها( 2) بهشت حکمت و جودی و انگشتانت کوثرها منوچهری چشم سوی این باغچه کشید که بهشت را مانست از بسیاری یاسمین شکفته و ریاحین (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 245 ) جهان همه نرگس و بنفشه و ریاحین گونه گونه و خضرا بود (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 457 ) گر خام نبسته است صبا رنگ ریاحین از گرد چرا رنگ دهد آب روان راانوری هرکه از دنیا به کفاف قانع شود چون مگس است که در مرغزارهای خوش بر ریاحین راضی نگردد (کلیله و دمنه) به مرغزاری رسید آراسته به انواع نباتات و اصناف ریاحین (کلیله و دمنه) خیل ریاحین بسی است ما به که رو آوریم زین همه شاهی کراست چیست بَرِتوصواب خاقانی هم آشیان عنقا در دامن ریاحین هم خوابگاه خورشید از سایهء صنوبر خاقانی چو شاپور آمد آنجا سبزه نو بود ریاحین را شقایق پیشرو بودنظامی ریاحین بر زمینش گستریده درختانش به کیوان سرکشیدهنظامی زنگ هوا را به کواکب سترد جان صبا را به ریاحین سپردنظامی برهم نزند باد خزان دشت ریاحین گر باد به بستان برد از زلف تو مویی سعدی یکی است آمدن و رفتن سبکروحان عزیز دار ریاحین بوستانی را صائب (از آنندراج) - ریاحین بخش؛ بخشندهء ریاحین : ریاحین بخش باغ صبحگاهی کلید مخزن گنج الهینظامی ||مجازاً موی سر و زلف را گویند : در لشکر زمانه بسی گشتم پرگرد از آن شده ست ریاحینمناصرخسرو رجوع به ریحان شود 1) - به کسر اول در فارسی به کار می رود ( 2) - در این شاهد مانند بسیاری از کلمه های عربی جمع عربی دوباره به فارسی جمع ) بسته شده است.