روشندل

[رَ / رُو شَ دِ] (ص مرکب)کسی که خاطر وی صاف باشد و مکدر نبود (ناظم الاطباء) آنکه دارای دل و روانی روشن است روشن ضمیر دانا آگاه (فرهنگ فارسی معین) پاکدل عارف : یکی مرد بد پیر خسرو بنام جوانمرد و روشندل و شادکامفردوسی نگه کرد روشندل اسفندیار بدید آنکه زو سست گشتند و زارفردوسی یکی بود مهتر کتایون بنام خردمند و روشندل و شادکامفردوسی خردمند و روشندل و پاک تن بیامد بر سرو شاه یمنفردوسی خسرو آل امیران ای امیران سخن در ثنا و مدح تو روشندل و روشن ضمیر سوزنی نه روشندلی زاید از تیره اصلی نه نیلوفری روید از شوره قاعیخاقانی هست حقیقت نظر مقبلان درع پناهندهء روشندلاننظامی سر مکش از صحبت روشندلان دست مدار از کمر مقبلاننظامی ارسطوی روشندل و هوشمند ثنا گفت بر تاجدار بلندنظامی قوی رأی و روشندل و سرفراز بهنگام سختی رعیت نوازنظامی بزرگان روشندل نیکبخت بفرزانگی تاج بردند و تخت سعدی (بوستان) راوی روشندل از عبارت سعدی ریخته در بزم شاه لؤلؤ منضودسعدی || روشن و تابان (صفت برای آفتاب و ماه و ستاره و جز آن) : یکی بکر چون دختر نعش بودم به روشندلی چون سماکش سپردمخاقانی برآی ای صبح روشندل خدا را که بس تاریک می بینم شب هجرحافظ || شاد مسرور : نبودند روشندل و شادمان ز خنده نیاسود لب یک زمانفردوسی بیک دست قارن بیک دست سام نشستند روشندل و شادکامفردوسی حاسد ملعون چرا روشندل و خندان شود گر زمانی بخت خواجه تندی و صفرا کند منوچهری.