رقی
[رُقْ قا] (ع اِ) پیه تنک که آن را توان آشامید و فی المثل: وجد تنی الشحمه الرقی علیها المأتی؛ شخصی گوید که وی را صاحبش 1) - در متن اللغه چنین است: الشحمه البیضاء النقیه فی ) ( ضعیف و ناتوان انگارد (از آنندراج) (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)( 1 مرجع الکتف و علیها اخری مثلها تسمی المأتاه.