رقی
[رَقْیْ] (ع مص) دردمیدن بر کسی افسون خود را (منتهی الارب) (از آنندراج) (از اقرب الموارد) رُقیّ رُقیَه (منتهی الارب) (اقرب الموارد) رجوع به رقیه و رقی شود || برآمدن برچیزی (منتهی الارب) رقی فیه و رقی الیه رُقیا و رُقیاً (از اقرب الموارد) ببالا برشدن (از ترجمان جرجانی چ دبیرسیاقی ص 53 ) (دهار) ببالا برفتن (المصادر زوزنی ||) برآمدن بر نردبان؛ رقی فی السلم (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج ||) ارق علی ظلعک؛ ای امش و اصعد بقدر ماتطیق ولاتحمل علی نفسک ما لاتطیقه (ناظم الاطباء) (منتهی الارب) (از اقرب الموارد).