رقه
[رَقْ قَ] (ع اِ) هر زمین بر لب رود که آب بر وی در وقت مدبر آید و سپس فرورود ج، رِقاق (منتهی الارب) (از ناظم الاطباء) هر زمین بر لب رودخانه که آب در هنگام مد آن را فراگیرد و سپس در آن فرو رود و برای رستنیها نیکو گردد ج، رقاق و ابوحاتم از اقرب الموارد) ) « رقه زمینی است که آب از آن جاری گردد » : گفته است.