رفیع

[رَ] (اِخ) یا رفیع لنبانی، رفیع الدین مسعود لنبانی اصفهانی، شاعر معروف ایرانی در اواخر قرن ششم هجری قمری است مولد او لنبان اصفهان است وی فخرالدین زیدبن حسن حسینی از خاندان نقبای ری و قم و رکن الدین مسعودبن صاعد از آل صاعد (اصفهانی) و عمیدالدین اسعدبن نصر وزیر اتابک سعد زنگی را مدح گفته دیوان او را شامل ده هزار بیت نوشته اند ولی آنچه موجود است کمتر از این شمار است (فرهنگ فارسی معین بخش اعلام) عوفی در ضمن شرح حال وی اشعاری نیز نقل کرده است که از آن جمله است: یار گلرخ ز در درآمد مست دسته ای از گل شکفته بدست چهره بی خنده همچو گل خندان چشم بی باده همچو نرگس مست گرد عارض ز خط بنفشه ستان زلف را داده چون بنفشه شکست همچو سوسن زبان خود بگشاد به حدیثی دلم چو غنچه ببست گرچه ننشست همچو سرو از پای ایستاده به باغ دل بنشست گفتم ای دل چه گویمش دل گفت از ظریفیش هر چه گویی هست (از لباب الالباب چ ادوارد براون ج 2 ص 400 ) رجوع به فهرست کتابخانهء سپهسالار ج 2 ص 9 و 603 و سبک شناسی ج 3 ص 168 و شدالازار ص 526 و احوال و اشعار رودکی ج 3 ص 1041 و آثار البلاد ذیل مادهء لنبان و آتشکدهء آذر چ 155 و قاموس الاعلام ترکی ج 3 و صبح گلشن ص 183 و ریحانه الادب ، دکتر شهیدی ص 182 و تذکره الشعراء چ لیدن ص 157 ج 3 ص 410 و تذکرهء خوشگو و فرهنگ سخنوران شود.