رعیتی

[رَ عی یَ] (حامص) فرمانبرداری و طاعت (ناظم الاطباء) - ارباب رعیتی؛ روابطی که بین مالک و زارع برقرار بود و در ایران در بهمن 1341 ه ش بعلت ظالمانه بودن این رابطه بنفع زارعان منسوخ گردید - ارباب و رعیتی؛ مالک و زارعی - رژیم ارباب رعیتی؛ رژیم یا اصولی که بین رعیت یعنی زارع زمین و مالک یا خان برقرار است مالک و رعیت بودن - قانون ارباب رعیتی؛ قانون یا آیینی که بین رعیت و مالک برقرار است و آن غالباً ظالمانه می باشد || کشتکاری و فلاحت و زراعت (از ناظم الاطباء) ||رعیت بودن در زمین مالکی به کشت و زرع پرداختن (یادداشت مؤلف (||) ص نسبی، اِ) زمین اجاره داده شدهء کشت شده (از ناظم الاطباء) - زمینهای رعیتی؛ زمینهای قابل کشت که در دست رعیت باشد || اجاره داری (ناظم الاطباء).