رضی

[رَ] (اِخ) رضی شیرازی سیدمرتضی شیرازی، از گویندگان قرن یازدهم هجری قمری بود از سادات شریف شیراز و در زمان وزارت میرزا معین الدوله محمد قاضی القضاه شیراز بود تکیهء زیبایی بر سر مزار شاه شجاع ساخته بود و در آنجا با اهل دل به صحبت می پرداخت او رضی تخلص داشت اینک چند بیت از آثار او: هر چه ما بیداد می پنداشتیم آن داد بود خصمی افلاک با ما سیلی استاد بود زبان تا در دهان دارم حدیث اوست می گویم چو مرغ دوست تا دم می زنم یا دوست می گویم می دهم جان به رهت مرتبهء فقر و فناست چه کنم گرد سرت عالم درویشی هاست آن غلط فهم این گمان دارد که از من برده دل من فراغت دارم و او ناز ضایع می کند (از تذکرهء نصرآبادی ص 178 ) رجوع به قاموس الاعلام ترکی ج 3 و فرهنگ سخنوران و صبح گلشن ص 179 و نگارستان سخن ص 32 شود « ر» و مرآه الفصاحه حرف الراء و سفینهء خوشگو حرف.