رضوی

[رَضْ وا] (اِخ) نام کوهیست به مدینه (منتهی الارب) کوهی است و نسبت بدان رَضَویّ است (از اقرب الموارد) نام کوهی است به هفت فرسنگی مدینه نزدیک شهر ینبوع میان مدینه و ینبوع، کیسانیه معتقدند که محمد بن حنفیه (پسر حضرت علی بن ابی طالب) در آن کوه زنده است و ظهور خواهد کرد ابن جریر در تاریخ کبیر خود در سال 144 ه ق گوید: رضوی جبل جهینه باشد و آن از عمل ینبع [ ینبوع ] است و بین آن دو یک روز راه باشد و رضوی هفت مرحله از مدینه دور باشد در طرف راست مدینه و طرف چپ بیابان برای آن کس که بخواهد به مکه برود، و از رضوی سنگ مسن به دیگر شهرها برند و این را ابن حوقل در کتاب مسالک و ممالک آورده است (یادداشت مؤلف) کوهی است بین مکه و مدینه نزدیکی ینبع در مسافت یکروزه راه و از اینجا تا دریا دو شب راه است و وادی الصفراء در مشرق آن واقع شده در مسافت یکروزه راه، در این مکان آب فراوان است و درختان بسیاری در شعاب آن دیده می شود به اعتقاد کیسانیه محمد بن حنفیه زنده است و در اینجا اقامت گزیده است و روزیش می رسد سنگ فسان در این کوه یافت شود از اینجا به بدر و از آنجا به شهرهای دیگر حمل می کنند (از معجم البلدان) : خرد چو دید در اجرای چار ارکانش حقیر یافت به نسبت هزار رضوی را رفیع الدین لنبانی رضا دهم به حوادث که بی مشقت و رنج ز جای بر نتوان داشت قدس و رضوی را ظهیر فاریابی درِ تو درگه افلاک را ز کار انداخت چو کعبه و حرمش قدس را و رضوی را سلمان ساوجی.