رضا

[رِ] (اِخ) یا رضای اصفهانی، میرزا سیدرضا از سادات حسینی اصفهان و در کمال زهد و تقوی بسیار خوش صحبت بود در عهد شاه سلطان حسین به منصب نقابت منصوب و هم در آن زمان به اجدادش محشور شد و گاهی شعر می گفت، این دو بیت از او مسموع و ثبت شد: هرگه که چشم مست ترا یاد می کنم خاموش می نشینم و فریاد می کنم اشکم ببین ز دیدهء بیتاب می رود تا چشم کار می کند این آب می رود (از آتشکدهء آذر چ شهیدی ص 181 ) و رجوع به فرهنگ سخنوران و نگارستان سخن ص 32 شود.